Tak jest. Clou tego systemu jest jednak, że płacą zdrowi, czyli ci, którzy nie korzystają. Korzystają zaś chorzy, ale oni zazwyczaj na NFZ (już) nie płacą. Dlatego system bonów nie ma racji bytu. De facto nie jest też w interesie płatników, czyli nas wszystkich, żeby leczyć w ramach systemu schorzenia banalne, które można by leczyć poza nim. 

test ciążowy też można zrobić online

Naucz sie czytać ze zrozumieniem, zanim znowu czymś pluniesz. 

PS. Jest szansa, że nienawiść cię zadusi......

"Nie ma konta" - zlituj się, przecież właśnie o tym piszę! To jedna strona oszustwa, a druga to rzekomy nakaz konstytucyjny:

Art. 68.
1. Każdy ma prawo do ochrony zdrowia.
2. Obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa.

Czyli RÓWNY dostęp do tego, co za darmo, a co to ma być, określa ustawa. Nigdzie nie pisze, że wszystko za darmo!!!
A druga rzecz, to płatnośc lekarzom i szpitalom, czyli tzw, punkty - w interesie lekarzy jest leczyć jak najdłużej niezbyt chorych pacjentów. Zbyt chorzy za dużo kosztują.
Stąd kolejki - na zdrowszym się zarobi pięć razy, a chory poważnie wykituje wcześniej i nie obciąży szpitala.
Powstały całe systemy takiego wyliczania, żeby maksymalnie zarobić, a nie narobić sie za bardzo. Oczywiście jest ścieżka obejścia, czyli prywatne gabinety - tam płacisz za to, że w publicznym szpitalu lekarz się tobą zajmie naprawdę, a nie za punkty.
W końcu nie może być stratny, no nie?

To tak nie działa. System solidarnościowy jest zwyczajnie najtańszy, więc nikt nie przejdzie dobrowolnie na system ubezpieczeniowy (o którym piszesz). Oczywiście nie chodzi tu o dobro płatnika, tylko o zminimalizowanie kosztów rzeczywistego funkcjonowania systemu. 

To, jak podmioty rozliczają się z NFZ jest kwestią wtórną. Obecny premiuje raczej procedury drogie. Zbyt zdrowych leczyć nie opłaca się za specjalnie. Aczkolwiek to grube uogolnienia, bo system jest skomplikowany. Jednak na jego uproszczeniu nie zależy zasadniczo nikomu.

Kurcze, są państwowe kliniki wyłożone marmurami, z fontanną na środku. Z własną stadniną koni, gdyby chory potrzebował sobie pojeździć.

taka anegdota mi sie skojarzyła.  Kumpel z partyzantki zwraca sie do niegdysiejszego premioera Jaroszewicza z pretensją, Z ma ministetrstwo, Y ma ministertwo, ale ja nie mam ministerstwa, to może byś mi jakies załatwił. Jaroszewicz mówi mu, ze raczej trudno, bo w zasadzie  ministrowie od wszystkich możliwych spraw  juz są. Na to kumpel powiada, to zrób mnie ministrem od pomarańczy. Premier na to, ale u nas przeciez nie ma pomarańczy, nie rosna, nie ten klimat.
A kumpel odpowiada: a sprawiedliwość to może jest?

Dzisiaj równie dobrze mógłby zapytać nie tylko o sprawiedliwość, ale i o zdrowie.

Chlor napisał, że państwowe, więc za czyją kasę?

To jst chore, po prostu. Zamiast powiedziec ludziom, co dostaną za frico i natychmiast, wg potrzeb, a czego nie dostaną, bo nie ma kasy i trzeba dopłacić, to robią iluzje w postaci "kolejek" i Owsiaka. Ciekawe, czy ktoś w końcu się odważy powiedzieć, że ta rzekomo konstytucyjnie zagwarantowana darmocha to kłamstwo.

Ale dzięki temu "finansuje się" niskie pensje w państwowych szpitalach...

Nikt tego nie naprostuje w otwarty sposób, bo to polityczne samobójstwo. Skoro elektorat prawdy nie toleruje, trzeba kombinować.

Gdzie są taki państwowe kliniki? Podaj adres :)

Inaczej, ale niekoniecznie lepiej.

Rozwiązanie w naszym wypadku jest oczywiste. Ratowanie życia (POZ, RM i szpitale sieciowe w tym "duża" onkologia, kardiochirurgia i inne drogie) w ramach systemu państwowego, który jest non-profit, funkcjonuje jako służba publiczna i jest dla każdego, kto ma PESEL "za darmo". Cała reszta, łącznie z ambulatoryjną specjalistyką, za pieniądze. Wtedy mogą spokojnie wejść prywatne ubezpieczenia. Per capita będzie dla każdego z nas dużo drożej, ale koszty systemu państwowego utrzyma się w ryzach, być może nawet nieco poprawiając jakość. No i rozwiązuje się problem największy - brak ludzi do pracy. 

Tylko urzędników. Lekarzy jest mało, pielęgniarek tragicznie mało.

Jest jeszcze jedna niezbyt budująca sprawa, a mianowicie brak solidarności pomiędzy wymienionymi grupami pracowników. W szpitalu u żony po strajkach pielęgniarek dyrektor przeznaczył pulę pieniędzy dla pielęgniarek właśnie i personelu pomocniczemu. Wtedy u dyrektora zjawili się przedstawiciele lekarzy i podział wynegocjowanych przez pielęgniarki nastąpił według schematu: lekarze połowę, pielęgniarki 40%, a resztę personel pomocniczy.

Drugi nieciekawy moment to opracowywanie procedur. Lekarze przypisali sobie czynności, które wykonywały najczęściej doświadczone pielęgniarki. Po wprowadzeniu procedur wszystko wróciło do stanu poprzedniego.

Na braku solidarności "białych" pracowników SZ ten system jedzie od 25 lat. A w zasadzie od wojny. Przecież pielęgniarki mogłyby sobie wynegocjować dowolne stawki i normy zatrudnienia, wystarczy żeby wszystkie naraz złożyły wypowiedzenia. Ale wiadomo, że tego nie zrobią. 

Miało być > Grzeralts 15 stycznia 2018 11:45